Maar liefst dertien jaar leefde Britney Spears in gevangenschap terwijl de hele wereld toekeek. In eerste instantie onwetend, hoewel er later steeds meer stukjes van de puzzel op hun plek kwamen te liggen. In al die tijd hoorden we nooit het échte verhaal van het bevrijde zangvogeltje zelf, tot nu. Haar boek The Woman In Me heeft na maanden spanning eindelijk het levenslicht gezien.
En nee, er is niet ineens een literair wonder opgestaan in de vorm van Britney. De publicatie is een soort samenraapsel van haar dagboeken geworden. Naar eigen zeggen geschreven op het strand tijdens een vakantie, al zal ze -net zoals zo’n beetje alle andere celebs met een eigen boek- heus een beetje hulp gekregen hebben. De ontboezemingen over haar familie, haar ex-geliefden Justin Timberlake en Kevin Federline, haar heftige jeugd en de beruchte dertien jaar onder toezicht van haar vader, werkelijk álles komt voorbij. Inclusief de reden waarom ze zich tegenwoordig in gekke outfits en al dan niet met messen voor het oog nogal vreemd gedraagt. Zo open en eerlijk als Britney kon zijn denk ik. Voor mij voelt het als een afsluiting van een tijdperk. Met hopelijk een nieuw, ouderwets hoofdstuk aan de horizon.
Ik hoop dat we met de schrijfsels van Britney eindelijk terug kunnen naar het idool Britney Spears. De zangeres. De popprinses. Niet langer het gevallen gekke vogeltje, maar de krachtige en invloedrijke vrouw die ze óók kan zijn. En die ze ooit was.
Voor mij blijft ze namelijk voor altijd dat meisje met een supertalent. Het meisje dat vijfentwintig jaar geleden ineens all over the place was met haar wereldhit Baby One More Time. Later uitgroeiende tot een vrouw die een prima balans kon vinden tussen werk en privé. Of sterker nog: die de oppervlakkige showbizzwereld zag zoals ie was. Gebakken lucht. En altijd bleef verlangen naar een gezin. Naar warmte. Naar liefde. Tragisch genoeg heeft ze nu niets meer van dat alles. Britney teert op de successen van vroeger, maar erger nog: ze is vers gescheiden en heeft geen contact meer met haar kinderen. Ik gun haar meer van dat alles, vooral het laatste. Het weer vervullen van haar moederrol, de rest komt dan vanzelf .
Natúúrlijk wil ik als überfan het liefst morgen een nieuwe plaat. En dat ik de dag erna weer naar een live-optreden van Britney kan om te screamen en te shouten. Dat is voorlopig een utopie en dat is meer dan prima. Want ondanks de vreselijke misère en de bakken shit, kan óók Britney Spears weer opstaan. Ze zal niet de eerste en zeker ook niet de laatste zijn. Het vuurtje moet weer gaan branden, maar dat kan pas als er weer vertrouwen is in zichzelf, de wereld, haar gezin. Dat zijn de eerste brokstukken die opgeruimd moeten worden, daarna komt die carrière echt wel. Of niet, ook goed. Hit Me Baby One More Time, ik geloof erin. 