De laatste dagen voor de kerst zijn aangebroken. Voor veel mensen toch de ultieme tijd waarop ze hun computer twee weken uitzetten en eindelijk eens met hun verstand volledig op nul in de vakantiemodus schieten. Een concept waar ik dit jaar óók eindelijk eens gebruik van ga maken, maar eerlijk is eerlijk: het gevoel kwam van ver en er moest eerst een soort allesveranderende gebeurtenis voor plaatsvinden.
Want je weet het heus nog wel, die hartverscheurende column van een maand geleden. Waarin ik onthulde uit elkaar te gaan met m’n grote liefde Silas. Die stap heeft een soort mentale aardbeving in mijn hoofd veroorzaakt, waardoor alles wat links was nu rechts zit en omgekeerd. Of om het concreter te maken: op de valreep van 2022 heb ik ogenschijnlijk mijn eigen verknipte beeld van de wereld de nek omgedraaid. De eeuwig angstige Eric is dood. Verantwoordelijkheid is niet langer uit den boze, verbondenheid is juist iets magisch en mijn gezin is ineens álles, in plaats van een eng concept.
Zoals je wellicht begrijpt is deze situatie nogal verwarrend. Niet alleen voor mij, maar vanzelfsprekend óók voor man en kind. Want het is nogal wat, dat iemand die jarenlang niet geloofde en dacht te kunnen veranderen, op een dag met een kraakheldere en haakse visie daarop is opgestaan. Die ineens betrokken is bij het leven. Aanstaat. En met de toekomst bezig is.
Blijkbaar is dit dus een bestaand iets in de psychologie. En kan het dus daadwerkelijk zo zijn dat als je in een bizar heftige situatie terechtkomt, zoals een overlijden of echtscheiding, je kijk op het leven definitief kan veranderen. Omdat ze emotioneel zo ingrijpend zijn dat een mens eindelijk eens met de neus op de feiten gedrukt lijkt te worden. In die fase begeef ik me gek genoeg en dat is eng. Maar begrijp me niet verkeerd: het is vooral héérlijk. Huilen, verdrietig zijn, praten, plannen maken, fouten toe durven geven, je kwetsbaar opstellen. Ze kunnen en mogen er zijn. Beter laat dan nooit.
Ik vergelijk het enigszins met een parel in een oester-achtige situatie. Daar nestelt een parasiet of een ranzig zandkorreltje zich ín de schelp en dat wil de mossel of de oester niet. Om de gevaarlijke indringer te bestrijden wordt ie ingekapseld in parelmoer. Heel langzaam, laagje voor laagje. Na verloop van tijd heb je dan dus een parel en is de irritatie door de vijand opgelost. Van iets lelijks en pijnlijks uiteindelijk de glans zien. Alsof ik jaren heb gewerkt aan die parel en dat ie door de opschudding van de afgelopen weken naar de oppervlakte is gekomen. En dat ie heel erg mooi is geworden, eindelijk waardevol voor anderen. En dat ik de glans van mezelf lijk te hebben gezien.
Enfin, klinkt wellicht een beetje zweverig allemaal, is het ook. En wat dit voor mijn persoonlijke toekomst en die van m’n gezin betekent, weet ik oprecht niet. Doet er ook niet toe. Ik ben voor ‘t eerst in mijn leven nu al wekenlang blij om wakker te worden. Ik kijk uit naar de dag, in plaats van naar het einde ervan. Ik zie de schoonheid van de natuur, de prachtige ogen van mijn echtgenoot en de schaterlach van Het Kind. Stel je toch dat voor dat dit gevoel nu voor altíj́d blijft? Ik hoop het écht.
