Alle berichten in de categorie “De Leven

Vitamine Zee. 🐚

De laatste dagen voor de kerst zijn aangebroken. Voor veel mensen toch de ultieme tijd waarop ze hun computer twee weken uitzetten en eindelijk eens met hun verstand volledig op nul in de vakantiemodus schieten. Een concept waar ik dit jaar óók eindelijk eens gebruik van ga maken, maar eerlijk is eerlijk: het gevoel kwam van ver en er moest eerst een soort allesveranderende gebeurtenis voor plaatsvinden.

Want je weet het heus nog wel, die hartverscheurende column van een maand geleden. Waarin ik onthulde uit elkaar te gaan met m’n grote liefde Silas. Die stap heeft een soort mentale aardbeving in mijn hoofd veroorzaakt, waardoor alles wat links was nu rechts zit en omgekeerd. Of om het concreter te maken: op de valreep van 2022 heb ik ogenschijnlijk mijn eigen verknipte beeld van de wereld de nek omgedraaid. De eeuwig angstige Eric is dood. Verantwoordelijkheid is niet langer uit den boze, verbondenheid is juist iets magisch en mijn gezin is ineens álles, in plaats van een eng concept.

Zoals je wellicht begrijpt is deze situatie nogal verwarrend. Niet alleen voor mij, maar vanzelfsprekend óók voor man en kind. Want het is nogal wat, dat iemand die jarenlang niet geloofde en dacht te kunnen veranderen, op een dag met een kraakheldere en haakse visie daarop is opgestaan. Die ineens betrokken is bij het leven. Aanstaat. En met de toekomst bezig is.

Blijkbaar is dit dus een bestaand iets in de psychologie. En kan het dus daadwerkelijk zo zijn dat als je in een bizar heftige situatie terechtkomt, zoals een overlijden of echtscheiding, je kijk op het leven definitief kan veranderen. Omdat ze emotioneel zo ingrijpend zijn dat een mens eindelijk eens met de neus op de feiten gedrukt lijkt te worden. In die fase begeef ik me gek genoeg en dat is eng. Maar begrijp me niet verkeerd: het is vooral  héérlijk. Huilen, verdrietig zijn, praten, plannen maken, fouten toe durven geven, je kwetsbaar opstellen. Ze kunnen en mogen er zijn. Beter laat dan nooit.

Ik vergelijk het enigszins met een parel in een oester-achtige situatie. Daar nestelt een parasiet of een ranzig zandkorreltje zich ín de schelp en dat wil de mossel of de oester niet. Om de gevaarlijke indringer te bestrijden wordt ie ingekapseld in parelmoer. Heel langzaam, laagje voor laagje. Na verloop van tijd heb je dan dus een parel en is de irritatie door de vijand opgelost. Van iets lelijks en pijnlijks uiteindelijk de glans zien. Alsof ik jaren heb gewerkt aan die parel en dat ie door de opschudding van de afgelopen weken naar de oppervlakte is gekomen. En dat ie heel erg mooi is geworden, eindelijk waardevol voor anderen. En dat ik de glans van mezelf lijk te hebben gezien.

Enfin, klinkt wellicht een beetje zweverig allemaal, is het ook. En wat dit voor mijn persoonlijke toekomst en die van m’n gezin betekent, weet ik oprecht niet. Doet er ook niet toe. Ik ben voor ‘t eerst in mijn leven nu al wekenlang blij om wakker te worden. Ik kijk uit naar de dag, in plaats van naar het einde ervan. Ik zie de schoonheid van de natuur, de prachtige ogen van mijn echtgenoot en de schaterlach van Het Kind. Stel je toch dat voor dat dit gevoel nu voor altíj́d blijft? Ik hoop het écht.

Open Einde. 💔

Met ons tienjarige huwelijksjubileum in het vooruitzicht waren er de afgelopen periode talloze scenario’s die de revue passeerden wat te doen. Onze geloften vernieuwen? Mooiere ringen aanschaffen? Of eindelijk weer eens een grandioos feest geven met z’n tweeën. Is het allemaal niet geworden, in plaats… Lees meer

Groen als Gras. ♻️

Drie hele dagen. Nog niet eens 75 uur. Dat is de tijd waarmee ik afgelopen weekend alleen thuis doorbracht, mét kind. Ons achtjarige bloedje die -behalve intens vroeg wakker worden nog steeds- ons leven echt niet heel ingewikkeld maakt. Maar toch, ik vond het een… Lees meer

Verhuisbericht. 📦

Maar liefst twee en een half jaar heb ik die fucking bitch buiten de deur kunnen houden. Maar ineens -als een duveltje uit een doosje- stond ze voor m’n deur te bonzen: Tante Cor. En ik kwam er ook nog eens toevallig achter. Beetje last… Lees meer

Hee! Het is Herfst. 🍂

Terwijl de zomer eigenlijk voor eeuwig leek te duren, was ie er toch ineens. De grauwe, koude, kille, gure en herfstige herfst. Waar de blaadjes langzaam van de bomen vallen, de wind een grootse comeback maakt en de donkere regenwolken je nieuwe beste vrienden zijn.… Lees meer

Alcoholvrijblijvend. 🍹

Stoppen met iets is best makkelijk. Maar blijven stoppen met iets, toch een tikkeltje lastiger. Jarenlang probeer ik gezonder te eten en te sporten, dat lukt prima. Maar die levensstijl volhouden, not so much. Twee maanden maximaal en dan zijn koolhydraten weer mijn best friends.… Lees meer

Niet van Suiker. 🍭

Het was een fantastische zomer. De zogenaamde Schijt aan Sonja Summer voelde magisch. Werkelijk álles mocht mijn mond in, calorieën en koolhydraten kwamen eventjes niet in mijn vocabulaire voor. Dat de extra gaatjes in m’n broekriem niet meer nodig waren, boeide simpelweg niet. Ik voelde… Lees meer

Terug naar Toen. 🎒

Misschien een keertje of honderd, wellicht meer. Dat is hoe vaak ik de afgelopen week in een moment van verveling m’n Instagram-app wilde openen. Net zoals iedere dag eigenlijk, maar dan met het enorme verschil dat ik ‘m gewist heb. Samen met Facebook en Twitter.… Lees meer