Van de plakplaatjes bij de Albert Heijn tot de speciale postzegels met Mickey Mouse en Simba uit The Lion King. Ik heb zo’n beetje alles in huis gehaald om mijn toch al redelijk uitpuilende verzameling van Disney-prullaria uit te breiden in 2023. Dit hele jaar, maar deze week in het bijzonder, viert The House of Mouse het honderdjarige bestaan. Enig natuurlijk, maar voor mij is het dankzij de pareltjes uit ‘t brein van Walt oprecht nog iedere dag feest. 

Want ja, betoverd worden willen we allemaal. En juist dát heeft Walt Disney tot een kunstvorm verheven. Of juist tot een gigantische cash cow gemaakt. Niet alleen dankzij de films, maar ook -of vooral- door de Disneylandparken en alle merchandise die daarmee te maken heeft. Alles dus. Een bepaald Disney-gevoel, wat niet lijkt te stoppen als je eenmaal die saaie volwassenheid bereikt. Bij mij niet althans.

Afgelopen voorjaar was ik voor de zoveelste keer in Disneyland Parijs. Ook een jubileum trouwens, want dertig jaar daarvoor was ik er voor ‘t eerst. En natúúrlijk was de sfeer als veertigjarige vent totaal anders dan dat van de Eric van tien. Maar toch, er blijft iets puur magisch aan die plek. Dat voelde ditmaal nog echt precies hetzelfde als toen. De wereld is minder eng, mensen zijn liever voor elkaar. Het kost je een behoorlijke duit, maar dan heb je ook wel echt wat. Geen geld, maar geluk. Of een geluksmomentje. Op z’n minst.

Een emotie die ik vroeger overigens altijd ervaarde als ik weer zo’n ouderwetse VHS-band uit de kast pakte en in de videorecorder stopte. Het Disney-muziekje aan de start, de trailers van andere films en dan altijd maar weer een Disney Classic die écht gewoon veel beter waren dan alles wat er daarvoor gemaakt was. De Kleine Zeemeermin voorop, wát blijft die film toch briljant.

Tijdloos zijn de meeste Disney-films in die honderd jaar dan weer níet gebleven. In Disney-sprookjes waren de liefde en vooral het huwelijk zeker een kwart eeuw lang het einddoel. Tegenwoordig hebben ze dat overigens volledig hersteld, bewijst de hitsensatie Frozen bijvoorbeeld perfect.  Volgens mij is die film juist een succes omdat het níet gaat om een zoetsappige romance, maar de band tussen twee zussen. Hoe herkenbaar is dat? Hadden ze bij Disney wellicht zo’n honderd jaar eerder kunnen bedenken, maar hé, beter laat dan nooit.

En ze zijn er heus nog niet hoor bij The Walt Disney Company, waar inmiddels ook Marvel, Star Wars en National Geographic bij horen. En de Amerikaanse tv-zender ABC. Qua diversiteit slaan ze een tikkeltje door en wat betreft inclusiviteit zetten ze wat mij betreft dan weer te kleine stapjes. En ik ben ‘t ook wel echt een beetje zat dat al die oude cartoonkliekjes worden opgewarmd en als live-action worden verfilmd. Die verhalen behoren tot mijn kindertijd, egoïstisch genoeg wil ik dat ze daar voor altijd blijven.

Hoewel, ik heb een tweede kans om mijn jonge jaren opnieuw te beleven. Met zoonlief kan ik weer al die classics van toen door, aangevuld met de Pixar-catalogus waar híj dan weer volledig weg van is. Mijn leven wás, maar is nog steeds een beetje meer magisch dankzij Disney. Ik heb erdoor in sprookjes leren geloven en dromen zien uitkomen. Happy Hundred! Dat is een behoorlijke lange tijd, maar eigenlijk heb ik ‘t gevoel dat jullie er altijd al geweest zijn.

(Dit was mijn persoonlijke liefdesbrief aan Disney, maar Disney zelf heeft er ook eentje gemaakt in de vorm van een korte film. Negen minuten om precies te zijn. In Once Upon a Studio komen ál je favoriete personages uit honderd jaar Disney voorbij. Via Disney+ te zien!)