Je kunt in ‘t leven van alledag best eens vergeten hoe fantastisch het eigenlijk is. Van die momenten dat de was zich opstapelt, de hond vervelend is of het allemaal gewoon niet zo lekker gaat. Maar juist dán moet je denken aan de fabuleuze kant van het alles, zoals vier dagen naar Rome vliegen voor je werk. Want dat was ik afgelopen weekend aan het doen, voor RTL Boulevard naar de première van Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One. 

De laatste keer dat ik überhaupt in Italië was, moet circa 1990 zijn geweest, dertig jaar geleden dus. En sinds die tijd heb ik niet onthouden dat het eten zo gigantisch lekker is, de koffie helemáál niet te versmaden, maar vooral: tering jantje wat een beeldschone stad is dat Rome. Alsof je vanuit het vliegtuig (en een klein ritje door de sloppenwijken) meteen ín een gemiddeld Disney-sprookje stapt. Ongelofelijk ik was net zo blij als een tienjarig kind uit de jaren negentig.

Enfin, ik was er dus voor werk. Al valt dat in deze context ook vrij breed op te vatten. Mijn takenlijstje bestond namelijk vooral uit interviews doen, een film kijken én de vier uur durende spetterende première van die zevende Mission: Impossible verslaan. Met als ultieme goal om ook daadwerkelijk oog in oog komen te staan met Tom Cruise, nog steeds één van de grootste acteurs is die er in Hollywood rondloopt. Die verschijnt als een soort mol maar héél af en toe bij daglicht, dus dat zou je een mission impossible kunnen noemen.

Ik had het de kijkers van RTL Boulevard op maandag al beloofd, dus toen kon ik eigenlijk niet meer terug vond ik zelf. Het zou een aderlating zijn geweest om niet tenminste één vraag aan The Tom gesteld te hebben. Lange tijd leek het ook daadwerkelijk te lukken en zag ik Mister Cruise op de rope loper steeds een stukje dichter bij me waggelen. Maar toen: op het moment suprême was de tijd op en leek het alsof Tom Cruise voor mijn neus weg zou lopen. Daar was ik niet voor gekomen en dus tikte ik ‘m op zijn schouder en smeekte met ‘Please for Holland’ om een vraag. Hij beantwoordde met een ‘sure’ en daar gingen we, het was gelukt. Met het zweet om zo’n beetje alle plekken die het daglicht niet kunnen verdragen, ging ik opgetogen richting hotel. De beelden van die gigantische première zie je hier, uit de uitzending van RTL Boulevard.

Gelukkig had ik óók nog voldoende tijd om de toeristische bakvis uit te hangen. In de kokende hitte at ik veel ijs, dronk ik hysterisch lekkere kleine kopjes koffie en slenterde ik op slippers van het ene pastatentje naar het andere. Met gevoelsmatig zo’n vijf kilo extra (en dan doel ik niet op de bagage) stapte ik uiteindelijk met enige tegenzin weer in het vliegtuig terug naar huis. Maar wel met de belofte aan mezelf dat ik niet wéér dertig jaar zou wachten met het volgende bezoekje. En dat ik de volgende keer m’n gezin meeneem, want dat stukje maakt het toch echt wel af denk ik zelf maar zo.