Dawson’s Antiek.

Toen ik ooit in New York was tijdens de opleiding Journalistiek mochten we een heel uur doorbrengen in The Museum of Television. Daar lag de volledige geschiedenis van de Amerikaanse broadcasts opgeslagen, naar hartelust te bekijken. Het was nog ver voor de tijd van YouTube, dus ik deed maar één ding: de openingstune van Dawson’s Creek vijftig keer achter elkaar afspelen. Een medewerkster van het museum kwam na een tijdje op me afgesneld en vroeg of er problemen met het systeem waren, omdat ze steeds hetzelfde liedje hoorde. Niets van dat alles, ik was een ultiem gelukkig mens. Want ik leefde voor die serie. Het was my all.

Ergens voelt het stiekem wel echt zo, maar aan de andere kant kan ik het óók simpelweg niet bevatten. Het is vijfentwintig jaar geleden dat de allereerste aflevering van Dawson’s Creek op televisie te zien was. En dat betekende in mijn geval dat de telefoonstekker iedere woensdagavond uit de muur ging, dat soort dingen konden toen nog. Ik had namelijk maar één afspraak staan: met Dawson, Joey, Jen, Pacey, Jack en Andie. Daar kwam het echte leven nooit tussen.

In 1998 startte de serie toen de hoogtijdagen van Beverly Hills, 90210 er toch wel redelijk opzaten en The O.C. nog bedacht moest worden. Dawson’s Creek draaide dan ook niet om een groepje rijkeluiskinderen uit Californië, dit waren ‘echte’ mensen die -net als ik- in een klein stadje woonden. En oké, er waren affaires met leraressen, gewapende drugsdeals, verdrinkingen en meer van dit soort sappige verhaallijnen die niet zouden misstaan in een gemiddelde soap, ik vrat het week na week als zoete koek. En ik niet alleen, Dawson’s Creek groeide uit tot een wereldwijd fenomeen, waarbij het een weg baande voor de talloze tienerseries die zouden volgen.

Het unieke toen aan Dawson’s Creek, was dat de personages zich niet bepaald als de standaardtieners gedroegen. De dialogen waren soms heftig, levensomstandigheden pittig. Daar sloegen ze zich dan als semi-volwassenen doorheen. Voor de gemiddelde kijker een cadeautje, want tsja, op die leeftijd wil je niets anders dan geen kind meer zijn en is zo’n beetje elke gebeurtenis reden voor gigantisch veel drama. Daarnaast gebeurde er in die periode nogal wat in Amerika: heftige schietpartijen op scholen en uiteraard de aanslagen op de Twin Towers in 2001. Maar wat is zich buiten ook allemaal afspeelde, hoe gek de mensheid ook leek te zijn geworden: Dawson’s Creek was er gewoon nog. Even zoet en lief als altijd.

(de opening van ‘t derde seizoen Dawson’s Creek, helemaal opgefrist en met het originele liedje weer in ere hersteld gelukkig, die was op dvd ineens veranderd tot mijn ontsteltenis, dat kon écht niet)

Want natúúrlijk was ook dit een verre van realistische serie, dat kan ik inmiddels wel toegeven. Pianomuziekjes en de ene na de andere singer-songwriter wisselden elkaar af, omgeven door de mooiste kleding (allemaal gesponsord uiteraard) en ook product placement maakte zijn opwachting in The Creek. En dat de serie na de middelbare school er nog twee seizoenen heeft uitgeperst enkel voor de kijkcijfers vind ik ook stom. Creatief gezien viel er toen heus geen enkele eer meer aan te behalen en was Dawson’s Creek eigenlijk helemaal geen Dawson’s Creek meer.

Maar toch. Die serie is altijd blijven hangen. De gemiddelde tv-kijker snakt naar een flinke portie nostalgie als ze enigszins sip zijn, of er allerlei gekke dingen gebeuren. Tijdens de pandemie waren de dvd’s van Dawson’s Creek dan ook de eerste die ik afstofte. Lachwekkend vond ik het soms, veel te dramatisch af en toe. En jeetje wat namen die kinderen zichzelf serieus. Ondanks dat besef voelde ‘t echt weer als die veilige woensdagavonden op FOX. Met vrienden. Ik ging er wederom volledig in op en zat minstens één keer per aflevering snotterend voor de buis, meestal vaker.

En dat juist Dawson’s Creek een enorm belangrijke serie in de tv-geschiedenis is geweest, blijkt ook uit het feit dat de makers nog niet zo lang geleden flink in de buidel hebben getast om de volledige reeks te upgraden. De oude, korrelige beeldkwaliteit is daarom vervangen door een geremasterde versie in 4K die ook nog eens in breedbeeld te bekijken is. Niet harteloos afgesneden, maar scène voor scène van het originele materiaal gehaald. Een behoorlijk pittige klus inclusief bijbehorend kostenplaatje, maar de investering meer dan waard lijkt me. Alleen al voor die allereerste kus tussen twee jongens in een grote tv-show op de Amerikaanse kabeltelevisie. Ook díe grenzen werden opgezocht in dat kleine stadje.

Vanaf vandaag heeft Dawson’s Creek een nieuw thuis in Nederland. Via Videoland zijn alle zes de seizoenen te streamen. Je begrijpt, ongeacht ál het nieuwe aanbod, zit ik vanavond met een doos tissues op de bank. Om weer even te voelen hoe het was om in Jack McPhee eindelijk eens een homo op televisie te zien waar ik mezelf in herkende. En hoe Joey Potter al die jaren maar geen keuze wist te maken tussen Dawson en Pacey. Dat Andie toen al te maken had met mentale problemen en ik géén idee had wat me zelf nog te wachten zou staan op dat gebied. Maar vooral om even weg te dromen. Om alléén te zijn met een serie die het onbezorgde gevoel van toen probleemloos weet terug te halen. Zonder ruis, zonder verantwoordelijkheden, zonder smartphones. Jeetje, wat mis ik die tijd. Ik ben eventjes van de radar. 128 afleveringen lang om precies te zijn.

In categorie: Popcorn, Prins Eric

Over de auteur

Geplaatst door

Hoi, ik ben Eric de Munck. Journalist, schrijver, presentator, entertainmentdeskundige en columnist. Maar daarnaast ben ik voor een kleiner gezelschap vooral bekend als zwaarmoedige huismus, enorm ja-zeggende vader, trotse boerenpummel en eeuwig struggelende fitboy.