Wegdromen. Naar een andere tijd. Een andere wereld. Fictief of niet, ik doe het graag. Zo heb ik alle zes de afleveringen van de nieuwe Netflix-serie Queen Charlotte in één dag uitgekeken. Om daarna weer te ontwaken in de keiharde wereld van alledag. Want ook al vieren we vandaag onze vrijheid, het zijn van wie of wat je bent behoeft in het Nederland van 2023 nogal wat werk. En niet alleen bínnen onze landsgrenzen overigens.

Bekijk bijvoorbeeld deze video van RTL Nieuws maar eens. Een enorme groep neonazi’s protesteert, inclusief bijbehorende hakenkruizen uiteraard, tegen pedofielen. Voor iedereen die de krant af en toe openslaat hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen wie ze daar mee bedoelen. Dragqueens, transgenders, non-binaire mensen. Eigenlijk gewoon iedereen in de LHBTI-community. Het extreme geweld en de bijbehorende bedreigingen lopen inmiddels zo uit de hand, dat er zogenaamde Armed Queers zijn opgestaan. Een groep mensen die -inclusief wapens- bepaalde events proberen te beschermen. Zoals dragshows waar kinderen bij aanwezig zijn. In veertien Amerikaanse staten willen ze die shows verbieden voor minderjarig publiek. Stel je toch voor: acceptatie en verdraagzaamheid meegeven aan de nieuwe generatie. Shocking.

Helaas staat bovenstaande situatie niet op zichzelf. Ook in Australië werd onlangs een anti-transgenderdemonstratie bruut onderbroken door de plaatselijke politiemacht. Bizar detail in deze: het waren de nazi’s die ondersteund werden door de flikken, de toegestroomde LHBTI’ers kregen pepperspray op hun dak. De boodschap van de protesten is glashelder: transmensen moeten worden weggevaagd. Het is een soort dat uitgeroeid dient te worden. Gaat er wellicht al een belletje rinkelen uit de geschiedenis?

En ook in ons eigen kikkerlandje gaan we keihard de verkeerde kant op met zijn allen. Ik lees het in kleine vorm al bij de comments op sociale media tijdens een willekeurige uitzending van het prachtige Make Up Your Mind.  Wat mij betreft zijn álle deelnemers helden, de online haat heeft het vooral over smeerlappen. Perverse activiteiten waar onze kinderen tegen beschermd dienen te worden. Vanzelfsprekend denk ik dan: ‘o, maar wij voeden onze zoon anders op, die kids moeten juist tegen de ouders behoedt worden’, maar het maakt me toch bang. Doodsbang.

Want wat als ik in een gekke bui eens als Queen Charlotte de deur uit wil? Met een kekke pruik en ‘n met parels bezaaide baljurk? Of kleiner gedacht, op glimmende pumps op het schoolplein ga paraderen. Als statement, maar wellicht ook omdat ik het leuk en mooi vind. Absoluut onmogelijk. Niet alleen omdat ik het never nooit zou aandurven, een enorm gevoel van schaamte overvalt me alleen al bij de gedachte. Maar vooral om de pijnlijk veroordelende reacties van de buitenwereld. En eerlijk is eerlijk, daarin ben ook ik geen heilige, want ik maak me soms net zo schuldig aan een gniffeltje hier of een lachje daar. Verre van haat en volledig naïef, maar het zegt vooral dat in de roze gemeenschap zelf tevens nog een lange weg te gaan is. Een beter milieu begint bij jezelf, dat idee. Maar dan zonder de compostbak. En ‘t plastic dopje aan de fles laten zitten.

Een radicale ommezwaai hoe we als maatschappij naar transgenders kijken. Of naar non-binaire mensen. Dragqueens. Maar ook homo’s en lesbiennes. Niet alleen dulden, maar begrip opbrengen en vragen stellen. Hoe het zit, waar het vandaan komt en hoe pijnlijk ‘t is om non-stop afgewezen te worden om iets waar je werkelijk níets aan kunt doen. Jij wil ergens bij horen, maar ik ook. Wij allemaal. Tolereer de haat nooit meer en ga er niet in mee.  Spreek jezelf uit.

Het is 2023 en ja, op papier zijn we vrij. Vieren we onze vrijheid. Maar zo lang dit níet voor iedereen het geval is, strijden we door. Vechten we door. Met liefde en compassie. Als Queen Charlotte dat in 1800 al kon, moeten wij ons daar toch óók doorheen kunnen slaan. Hoe lastig en uitzichtloos soms ook, ik blijf daar vertrouwen in houden. En hoppa, nu duik ik gauw de verkleedkist in.