Misschien een keertje of honderd, wellicht meer. Dat is hoe vaak ik de afgelopen week in een moment van verveling m’n Instagram-app wilde openen. Net zoals iedere dag eigenlijk, maar dan met het enorme verschil dat ik ‘m gewist heb. Samen met Facebook en Twitter. Gone.

Ik speelde al langer met dit idee, maar na het zien van een aantal teen shows op Netflix werd ‘t me kraakhelder. Zo’n beetje iederéén zit 24/7 met zijn of haar snufferd in een smartphone. Geheel gebaseerd op het echte leven dus. Persoonlijk contact is minimaal. Daar had ik geen zin meer in, terug naar toen dus. Met iets meer rimpels en zonder kek rood jasje helaas.

Je weet ‘t misschien nog wel, die tijd van echte gesprekken bij de kluisjes op school. Of dat je úren aan de telefoon kon hangen met je vrienden. Omdat je elkaar nog echt dingen te vertellen had, in plaats van alle foto’s en verhalen al lang op breed via Instagram geëtaleerd te hebben gezien. Daar wil ik weer heen, of nou ja, een beetje. Niet meer eindeloos scrollen door de zogenaamd fantastische levens van iedereen, maar gewoon, het bij mezelf houden.

Want het valt echt niet mee. Je moraal enigszins hooghouden tussen de filters van sociale media door. Er is altíjd iemand die het leuker heeft dan jij. Of beter voor elkaar heeft. Of precies doet wat jij zou willen doen. Ik werd daar ongelukkig van. En daarnaast miste ik óók de prachtige momenten van alledag.
Het simpele geluid van fluitende vogels. Het oprecht aandachtig aanhoren van de schoolverhalen van zoonlief. Allemaal troebel door de constante stroom aan input van de smartphone. En moet eerlijk bekennen: de eerste dagen waren rough. Als een schuimbekkende verslaafde moest ik afkicken van het non-stop meegluren in andermans leven. Onwijs bang om iets te missen. Om uiteindelijk te denken: wat mis ik dan eigenlijk? En dat is uiteraard helemaal niets. Of in ieder geval niks wereldschokkends waar niet zonder te overleven valt. Sociale media is tenslotte geen zuurstof. Verre daarvan zelfs.

Dus het is uit met de oppervlakkige pret van Instagram, Twitter en Facebook. Definitief deze keer en ik weet dat ik het kan volhouden. Via m’n nieuwsbrief blijf ik uiteraard wel gezellige updates de wereld in sturen. En als je eens uitgebreid bij zou willen kletsen, mail me vooral eens. Of pak die telefoon. Gaan we gezellig ergens een broodje eten en kletsen. Net als vroeger op de middelbare school in de kantine. Those were the days.